Hepimiz biliyoruz ki, komşuluk hakkı en önemli haklardandır. Medeniyetimizde komşuluk hakkının önemli yaptırımları ve güzellikleri vardır. Komşusu aç iken tok yatan bizden değildir. Komşu komşunun külüne muhtaçtır. Komşuda pişer bize de düşer vs. vs.
Sorumluluk duygusu içerisinde bizler, arkadaşlarımıza, komşularımıza, çevremize hangi katkılarda bulunuyoruz?
Komşumuz bizden memnun mu?
Onların içerisinde sevgi ışıklarını yakabiliyor muyuz?
Yaşamlarına olumlu yönde bir katkıda bulunabiliyor muyuz?
Sıradanlığın dışında farklı bir şey yapabildik mi?
Beklemedikleri anda herhangi bir yardımda bulunabildik mi?
Sığınılabilecek bir liman olabildik mi?
Haklarında herhangi bir yorum yapmadan, olduğu gibi kabul ederek, gönülden gönüle bir yolu oluşturabildik mi?
Bir de şunları sorabiliriz kendimize: Acaba ben benimle komşu olmak ister miyim?
Dargınlık ve küslük beraberliği bozar, bereketi engeller. Benim ev sahiplerimse bunlar…
Kıskançlık ve cimrilik insanın içindeki onulmaz yaradır. Hiç tedavisine çalışmadığım evimin ana direkleriyse...
Kendilik ve bencillik hiç değiştirmediğim kıyafetlerimse…
Ve daha nice iyiliğe muhalif hallerimle komşuluğa hazır değilsem nasıl başkalarıyla komşuluk edebilirim.
Daha doğrusu yaşlıları babam yerine, gençleri kardeş olarak, çocukları kendi çocuklarım gibi düşünmüyorsam; kadınları kız kardeşim ve annem yerine koymayıp onlara anne, baba, kardeş ve çocuklarıma yaptığım gibi muamele etmiyorsam ben kendime dahi komşu olamamışım demektir.
Komşumun hastasından, yaşlısından, tahsildeki çocuğundan, sevinçli ve hüzünlü olaylarından hasılı her halinden haberdar olmuşsam kendime komşu olmuşum ve asıl komşumu bulmuşum demektir.
İnsan önce kendine komşuluğu gerçekleştirmeli sonrası hayırla gelir vesselam.
Recep Ali Topcu