Güzeranı hayat yolculuğumuzda, bir adım daha ötelerin ötesine yaklaştık, yaklaşıyoruz. Gördüğümüz, duyduğumuz, bildiğimiz, elimizin yetiştiği, dilimizin döndüğü, kalbimizin meylettiği ya da buğz ettiği etmediği ne varsa izahını etmekten kaçınamayacağımız o vakte hem külli olarak hem de küllün içinde de fert olarak ilerliyoruz.
Vakit daralıyor….
Bu hakikati Filistin ve Beyrut’un gözyaşlarını anlattığı “Daralan Vakitler” şiirinde sarsıcı bir şekilde hatırlatır bizlere merhum Cahit Zarifoğlu
“Bir gün ister istemez,
Karşısında olacaksın kaçtıklarının.
Dua et,
O gün henüz mahşer olmasın”
Yaşımız itibariyle Bosna Hersek’teki soykırımı gördük. O zaman da kahrolduk, mahvolduk. Ama mahşer olmadan merhum Bilge Kral Aliya İzzetbegoviç’in vefatından önce Bosna size emanettir ifadelerini duymak nasip oldu. Karabağ soykırımına ve işgal sürecine tanık olduk, kahrolduk, mahvolduk. Dua ettik henüz mahşer olmadan Allah’ım dedik. Hamdolsun mahşer olmadan Karabağ’ın azadlığıyla mahzun gönüllerimiz bir nebze de olsa mesrur oldu.
Ancak; Doğu Türkistan ve Filistin’in mesuliyetleri hâlâ omuzlarımızda, dua ediyoruz, dua edelim, elimiz, dilimiz ve kalbimizin mesuliyeti çerçevesinde ne yapabiliyorsak yapalım, ne söyleyebiliyorsak gür bir sesle söyleyelim, ne hissedebiliyorsak hissiyatımızı kaybetmeyelim hissedelim. Allah bizlere uzun ömür versin ki henüz mahşer olmadan, Filistin ve Doğu Türkistan’ın kurtuluşunu görebilelim.
……………
Filistin’de soykırım dokuzuncu ayını doldurdu, insanlık ve kamuoyu açısından maalesef ki karmakarışık bir zemin söz konusu. Dünyanın bir tarafı öfkeli, diğer tarafı sessiz. Ülkelerden bazıları çırpınma ve bir şeyler yapma arayışındayken, diğer bazıları katillerle birlikte. Kimi şehirler sokaklarda iken, diğerleri hiçbir şey yokmuş ve olmuyormuş gibi kendi rutininde. Üstad Necip Fazıl’ın “Hayattan canlı ölüm, günahtan baskın rahmet;/ Beyoğlu tepinirken ağlar Karacaahmet...” mısralarının neredeyse küresel bir misalini yaşıyoruz.
……………………..
Bir taraftan Filistin’de soykırım devam ederken, diğer taraftan “Epstein” ve “ ABD’deki Sinagog altındaki tüneller” meselesini ihtiva eden lağımların patlaması ve bu kapsamda bebek ve çocukların canı ve kanı üzerinden anlatılan dehşet verici ritüellerden haberdar olduk. İnsanlığın adeta post modern bir ortaçağ karanlığını eş zamanlı olarak yaşadığını dehşetle görüyoruz.
Otonom insansız araçlar, bilimde açılmış çığırlar, fen felsefe ve teknolojideki devasa bir müktesebat bir tarafta duruyor. Diğer tarafta bütün bu müktesebatın en kapsamlısını elinde bulunduran, teknolojiyi sürükleyen kendisinden menkul olarak belirlediği tırnak içerisinde “insanlığın evrensel ilkeleri” olarak nitelendirdiği bir takım değerleri üzerinden tüm dünyayı standardize ve kritize etmeye çalışan dünyanın bir tarafındaki devlet, şirket ve varlıkların (artık insan olarak nitelendirilemeyecekleri için) nasıl bir adadan ve o adadan çok da farklı olmayan yeraltı tüneller lağımından dünyaya nasıl saçıldıklarına tanık olduk. Bütün bunlar dahi çağın nasıl bir karanlık içerisinde olduğunu anlatıyor iken, bunların buzdağının görünen yüzü olduğunu düşünmek bir o kadar da insanlık adına ürkütücü.
Merhum Necip Fazıl Üstad; Dünya bir İnkılap Bekliyor konferansında ve eserinde “Dünya bir İnkılap Bekliyor, bütün beşeriyet, çünkü beşeriyet o noktaya geldi ki ne kadar müessesesi varsa, pörsüdü eridi, bitti, küflendi” demekte ve “bir tek eksiği kaldı…” diyerek devam etmektedir.
…
İnsanlığın dibe vurduğu bu noktada merhum Abdurrahim Karakoç’un ızdırabını paylaşmamız ve yüküne omuz vermemiz gerekiyor
“Yırtıldı ruhlara çizdiğim resim
Yazık, kulaklara sığmadı sesim
Yaşadığım şimdi beşinci mevsim
Çağın çilesini sırtıma sardım”
İnsanlığın dibe vurduğu bu noktada, İnsanlığın adeta beşinci mevsimi olan bu ahir zamanda, çağın çilesini sırtımıza sarmalıyız, henüz mahşer olmadan…
Mehmet Akif Öncü