Bir bisikletin ne çok yaşanmışlığı vardır insanın hayatında. Okullar tatil olur bisiklet alınır bütün yaz inilmez üzerinden. Ufkunu, çevresini, mekânını genişletir çocuğun. Özgürlüğünü keşfeder çocuk bisikletiyle. Benim küçükken bisikletim olmadı hiç de sorgulamadım niye olmadı diye? Babam almadı demek ki?
Araba kullandıktan sonra, 30 yaşından sonra bisiklet kullanmayı öğrendim. Düşe kalka, bacaklarım morardı, yaralandı; o zamanlar hostesim, en koyu çorabı giyiyorum üniformanın altına ama yine de yara bere belli oluyor. Olsun yılmadım. Her boş günümde, Moda’dan Caddebostan’a kadar bisiklet sürdüm. Çocukluk arkadaşım Binnur da Sahrayıcedit’ten kalkar gelirdi ama o çok iyi bisiklete binerdi. Evdeki diğer erkek bisikletini de o kullanırdı, birlikte süzülür giderdik sahil boyu... Adalar, Modalar çok keyifle sürdüm bisikletimi o yıllarda. Sonra Antalya’ya taşındım, yine bisikletim vardı ama zamanım yoktu araba kullandım. Daha sonra Çin’den Audi marka, katlanır çok şık bir bisiklet getirdim, sitenin içinde çalındı. Güvenlik kamerasından bakmak istedim, bir yıldır kameranın çalışmadığını öğrendim. Sonra elektrikli scooter aldım. 7 yıl önce çok iyi bisiklete binen arkadaşım Binnur beni ziyarete Antalya’ya gelmeye karar verdi. Benim scooterım var ama ona da bir bisiklet ayarlamak gerek denize gideceğiz ya. Bir başka arkadaşım yardıma koştu. Serpil eski bisikletini verdi. Mahmut onu tamir etti. Binnur’la denize gidip geldik. Sonra bisiklet, sitenin çocuklarının bisiklet yığınları arasında yıllarca bekledi.
Geçtiğimiz yılbaşında, Atina’da kaldığımız sokakta, evlerden birinin balkonunda ledlerle süslenmiş bir bisiklet görmüştüm, Noel süsüydü.
Ben de yaz süsü yaptım balkonuma, anılarımı süsledim bisikletle beraber. Akşam olunca anılarımın ışığını yakıveriyorum ve gece kapatana kadar zamanda yolculuk yapıyorum. Hayat iki tekerleğin üzerinde ışıl ışıl gidip geliyor…
Semra Demirağ