Alayın handesi midir yoksa affın tebessümü mü hatta bir ergen atarlıktan çıkıp hayattan çok yaş almanın sendromu mu pek bilemedim. Bu bir yerlerde olmayan yeri aramak benim gibi herkesin hülyası oldu. Irkımın ırkım tarafından rencide edildiği en kırılgan zamanda bir arayış içine düşerken kendimi bir anda Çok Bilmişler Hiç Bilmezler Köyünde buldum.
Çok şaşırdım. İnsanlığımdan utandım. Yaşantımın geçmiş bütün anlarını bir sinema şeridi gibi gözümün önünden geçirirken hayıflandım. Keşke diyecektim ki onu diyecek takati dahi kendimde bulamadım. Şairin dediği gibi utandım ağlayarak ağladım utanmayarak.
Beni bu kadar derinden etkileyen, yaşantımı gözden geçirmeme sebep olan bu köyde acaba neler oluyordu ve biz neleri kaçırmıştık yaşamdan.
Ne çok cahil ve had bilmez olduğumu bu köyde anladım.
Ne kadar yetersiz ve yetkisiz olduğumu bu köyde fark ettim.
Yeteneklerimin ne çok köreldiğini ne az geliştiğini bu köy bana gösterdi.
Ne had bilmez ve sınır tanımaz olduğumu bu köyde gördüm.
Çok konuşmanın şehvet hiç konuşmamanın hastalık yerinde konuşmanın bir insanlık olduğunu bu köyde anladım.
Ne çok yanlış hürmet ve gereksiz itaat ettiğimi bu köy bana gösterdi.
Yaşadığım sevginin ne kadar yetersiz merhametin ise eksik olduğunu burada anladım.
Kazanmanın bu kadar kolay harcamanın ondan daha kolay ve heyecanlı olduğunu onlar bana anlattılar.
Boş vermişlikteki ciddiyet üretmemekteki kaygısızlığın onlara ne çok yakıştığını görünce derinden bir ah çektim.
Hele bir kıyafetlerini görün hele bir kıyafetlerini! İnanın parmaklarınızı ısırır dudaklarınızı ısırmaktan kan oturur dudaklarınıza. Çoğu iç dünyalarındaki dehşetin dışa atılmışlığının telaşıyla üzerlerine pek bir şey alamadan konuşma meclislerine koşup dururlar. Büyük bir kısmı kıyafete önem vermezmiş gibi hatta hayvan arkadaşlarının bir benzeri yaşamı kendileri benimsemiş gibi nerelerinin açıkta olduğunu önemsemeden konuşmaktan heyecan duymaktalar. Çok azı ise her tarafına uygun bir kıyafet tasarlayan terzilerinden telebbüs ederek çok bilmişler hiç bilmezler köyünün meydanında konuşmaktadırlar.
Eğitim anlayışları dillere destandır! Herkes her yerde ama hiçbiri hiçbir yerde değiller. Hepsi hem her şeyi biliyorlar hem de hiçbir şey bilmiyorlar. Hepsi hem öğrenen hem de öğretendirler. Okulsuz bir eğitim öğretmensiz bir öğretim ve kuralsız bir bilgilenme bu köyün eğitimini özetler. Görünüşteki bütün kurallar soğanın zarı gibi ince ve önemsizdirler. Sadece soğanın katmanlarının ayrılması için var bu kurallar köyün eğitiminde.
Bu köyün pazar ve panayırında hiç ezik domates ve yumuşak kestane bulamazsınız. Çünkü domatesin çürüklüğü ve kestanenin yumuşaklığı onların ilgi alanlarından değildir.
Adalet arayışları bir panayır yerinde sevdiğini arayan eğlencenin aşaması gibidir bu köyde. Çünkü onların adaleti ısrarla istemeleri zulüm gördüklerinden değil adaletin ne olduğunu bilmediklerindendir.
Evet bu köyde herkes çok konuşur ama ne konuştuklarını hiç bilmezler. Bunu da hiç dert etmezler.
Herkes her konu hakkında söz sahibidir ama sorumluluk sahibi değildir. Eylemlerinin sorumluluğundan çok söylemlerinin heyecanını yaşamak arzusundalar.
Çok narin ve çıt kırıldım olduklarından sözlerini esirgemez bu köydeki herkes. Lakin siz onlarla konuşunca çok dikkat etmelisiniz. Onları incitebilirsiniz.
Üstünlüklere inanmazlar ve farklılıkları asla ortaya koymazlar ancak çok bildikleri ama hiç bilmedikleri için de kendilerini hep farklı görürler.
Çok Bilmişler Hiç Bilmezler Köyünde her şey vaktinden önce olgunlaşır. Sadece siz ham kalırsınız onların arasında. Onlar kabağın dahi kırk günde olgunlaşmasından daha önce olgunlaşırlar bu köyde. Görmek yerine görünmek için çırpınıp duran, bir an önce toprağın karanlığını yırtıp gün yüzünün aydınlığına koşan her sebze ve meyve gibi onlar da bir an önce en olgun zerzevat gibi boğazınızdan geçmek isterler ancak damağınızdaki cıvık cıvık tadın dimağınızda oluşturduğu zevk u safasız hallerini hiç görmezler.
Çok Bilmişler Hiç Bilmezler Köyünde hep yalnızsınız çünkü siz onlardan biri olamazsınız.
Mehmet Emin Uludağ