Dostsuz Bir Dünyada Yaşamak Neye Yarar?

Dostsuz Bir Dünyada Yaşamak Neye Yarar?

Genlerle ilgili devrim niteliğindeki bilgiler, umutlar, gazetelerin birinci sayfalarında boy gösteriyor.

Herkes, uzun yaşamanın sırrını buldular diye bilim adamlarına adeta tapıyor.

Belli yaşın üstündekiler, keşke bu buluş daha önce olsaydı diye hayıflanırken, gençler de yüz elli yılı garantilemiş olmanın sanal zevkini çıkarıyorlar.

Alışkanlığımızızdır. Aksırana, “Çok yaşa” deriz, bazıları arkasından düzeltirler, “İyi yaşa” diye.

Gerçekten de ikisini bir arada tadanlar bu dünyanın mutlu kullarıdır.

Çok yaşamak, elbette tarihe, toplumun birçok olayına tanıklık etmenin birikimini sağlıyor insanlara.

Ama bu birikimin/birikintinin onlara, gençlerden daha iyi, daha yetkin bir kişilik kazandırdığına inanmıyorum ben.

Nice ihtiyarlar düzenlenmemiş, aradığınızı bulamadığınız bir arşive benzerler. Genel dayanakları ve tek sermayeleri anılardır. Hele bir dinlemeye başladınız mı, anlattıkça anlatırlar.

Üstelik hepsi sizi ilgilendirirmiş, önemliymiş gibi.

Ünlü politikacıların başına çok gelir, ölümünden sonra birtakım kişiler ortaya çıkıp, “Bana dedi ki” diye başlarlar.

Uzun yaşama gündeme geldiğinde, rahmetli Abdülbaki Gölpınarlı’nın bir sözünü hatırladım:

“Belli bir yaştan sonra, müfârekat-ı ahbap başlar” demişti. Yani dostların ayrılması, ölümü.

İşte o zaman, çevrenizin sizin için ne kadar hayatî önem taşıdığını, onlarla birlikte var olduğunuzu fark ediverirsiniz.

Özellikle kuşaktaşlarınızla o kadar çok şeyi bölüşüyor, o kadar çok şeyi birlikte oluşturuyorsunuz ki, her ayrılıkta, ölümde bir yanınız eksilir gibi geliyor. Beyninizin, duygularınızın bir hücresi eriyip gidiyor.

Aristo, her ne kadar “Dostlarım, dost yoktur” dese de, gene de dostlar, dostluklar vardır.

Hayatınızın bir döneminde, sıkıntılı zamanlarınızda onları yanınızda bulmuşsunuzdur.

Hepimiz dostlarımızı ararız, sorarız, kırılırız.

Uzun ömürde, değişim içinde bir başka kuşağın alışkanlıklarıyla karşılaştığınızda ne yapacaksınız?

Ne çok şaşıracaksınız. Gene de yaşamakta ısrar mı edeceksiniz?

Bence zor. Fiziksel keşifleri ruhsal keşifler desteklemedikçe gerçekten değeri yok.

Şair, “Âb-ı hayat-ı sohbet-i ahbabtan cüda” (Dost sohbetinin can suyundan uzakta) kalarak yaşamanın imkânsızlığını çekilmezliğini yazmıştı.

Haklıdır. Şairler her zaman içimizdekini bilinçaltındakini sezerler.

Onlara inanın.

Not: Bu yazı Doğan Hızlan’ın On Birinci Kat Yazıları kitabından alınmıştır.