Bugün Gazze’de kaç çocuk öldü? Biliyor musunuz? Geçtiğimiz hafta içinde yoğun ve sıkıntılı bir günde elimdeki tezden başımı kaldırıp bilgisayarımdan haberleri okumaya başladığımda ilk karşıma çıkan haber başlığı “İsrail ordusu 21 günde Gazze'de 500'den fazla çocuğu öldürdü” oldu. Haberin metninde ise “İsrail ordusunun ateşkesi bozarak 18 Mart'tan bu yana Gazze'ye düzenlediği saldırılarda 505 çocuğun hayıtını kaybettiği, bin 249 çocuğun yaralandığı bildirildi.” yazıyordu. Veriler uluslararası yardım kuruluşları tarafından paylaşılmış.
Çocuk ölümleri veya suiistimalleri söz konusu olduğunda bir parça vicdan sahibi olan herhangi bir insanının üzülmemesi mümkün müdür acaba? Benim de içimi tarif edemeyeceğim bir hüzün kapladı. Savaşlarda maalesef ilk kaybedenler daima çocuklar oluyorlar. Gazze gibi sadece savaşın değil aynı zamanda göstere göstere bir soykırımın devam ettiği yerlerde ise çocuklarla ilgili kayıplar insan zihninin ve kavrayışının (havsalasının) ulaşamayacağı düzeylere çıkıyor.
Gazze’de çocuklar masumiyetlerine rağmen İsrail ordusunun en gelişmiş teknolojik silahları ile katlediliyorlar. Yaralanıyorlar, sakatlanıyorlar. Öksüz ve yetim bırakılıyorlar. Evleri ve sosyal yaşam alanları hastaneler ve okullar da dâhil yerle bir ediliyorlar. Kuşatma altında soğukta açlık ve susuzluk ile boğuşurlarken en temel sağlık imkânlarından dahi mahrum bırakılıyorlar. Kısaca Gazze’de çocuklar İsrail hükümeti tarafından istenerek, tamamen bilinçli bir şekilde ve sistematik olarak yok ediliyorlar.
Gazze’nin günahsız evlatları ise tüm bu zorluklara ve de yalnızlıklarına rağmen hayatta kalma mücadelesi veriyorlar. Yaralarını olanaksızlıklar içinde sarıp, birbirlerini sarmalamaya çalışıyorlar. Omuzlarına yüklenen bir milletin geleceği olma görevini küçücük yürekleriyle çırpınarak yerine getirmenin yollarını arıyorlar. Hâlbuki onlar da İkinci Yeni şairlerinden Cemal Süreyya’nın; “Çocuk Olsam Yeniden” adlı şiirinde yer alan;
Bir tek düştüğüm için acısa içim
Ve kalbim; çok koştuğum için çarpsa sadece…
mısralarındaki gibi yaşamayı ne kadar da çok isterlerdi. Değil mi? Maalesef yaşadıkları gerçekler bu arzularının çok uzağında görünüyor.
Diğer taraftan henüz sonuç alınamasa da bu soykırıma karşı Dünyadan yükselen ve giderek güçlenen tepkiler belki de Gazze’nin suçsuz küçük insanları için bir dayanak noktası oluyor. O nedenle Gazze’ye Dünyanın tüm vicdanlı insanları güçleri doğrultusunda yardım etmeye devam etmeliler ki Gazze’nin öksüz ve yetimleri yalnız olmadıklarını bilsinler.
Dünyanın iyi insanları ellerinden geliyorsa sivil toplum kuruluşları aracılığı ile doğrudan ya da dolaylı yardımlar yapmalılar ve bu yardımların onlara uluşmasını sağlamalılar. Bunu yapamıyorlarsa sosyal medya araçlarını ve benzeri iletişim kanallarını kullanarak yaşanan katliamı ve zulmü gündemde tutmalılar. Böylelikle kendilerini yöneten hükümetlerini harekete geçmek için cesaretlendirebilirler. Bunu da yapamıyorlarsa bu soykırıma sebep olanların aleyhinde sessizce dua etmeliler.
Henüz Gazze için hiçbir şey yapmamış olanlara da ünlü şairimiz Nazım Hikmet’in “Kız Çocuğu” şiirinde tüm katledilen çocuklar için dile getirdiklerinden iki kıtayı hatırlatmak isterim.
Kapıları çalan benim
kapıları birer birer.
Gözünüze görünemem
göze görünmez ölüler.
Çalıyorum kapınızı,
teyze, amca, bir imza ver.
Çocuklar öldürülmesin
şeker de yiyebilsinler.
Bugüne kadar bu konuda sessiz kalanlara sormak istiyorum. Siz ölü çocukları görebiliyor musunuz? Yoksa maalesef menfaatleri ve varlıklarının ya da konforlarının yok olmaması için ölen masum çocukları görmeyenler gibi davranmak mı istiyorsunuz? Veyahut İsrail’in güvenlik gerekçelerinin arkasına sığındığı gibi siz de bu söylemin arkasına mı saklanıyorsunuz? Ya da Colonel Bagshot’in “Six Days War” şarkısında “yarın asla gelmez çok geç olana dek” sözlerini doğrulamak için boş konuşmaya ve anlamsız işler yapmaya devam mı etmek istiyorsunuz?
İzzet Kılınç