Anacığımdı. Öncelikle cumhuriyetin kuruluş döneminde cumhuriyetin kurucuları olmayanların acıları ile tanıştığını, baba ve dedesinin cumhuriyeti asıl kurtaranlar olduğunu lakin akabinde cumhurun nasıl dışlandıklarını gözyaşı ve hikâyelerle anlatırdı bizlere. Ah güzel anacığım, canım anacığım sen ne kadar gerçek bir cumhuriyet kadınıydın.
“Olsun derdi oğlum. Nasıl olsa bu vatanı kurtararak cumhuriyeti biz kurduk ya başkaları ne derlerse desinler. Siz siz olun onların ne dediklerine değil bizim ne yaptıklarımıza inanın.
Bak bu ayaklar cumhuriyeti kurtarmak için parçalandı, yıprandı durdu. Bu eller cumhuriyeti yaşatmak için didinip durmakta.” Ah canım anacığım. Çok öperdim o cumhuriyeti kuran elleri. O eller öpülesi eller sevilesi eller cumhuriyetin gerçek kadınını gösteren hamarat eller.
Hakiki cumhuriyet kadını olan anacığımın o elleri bir taraftan tezek yapardı diğer taraftan yemek. Bir taraftan inek sağardı diğer taraftan çamaşır yıkardı. Anacağım evin bütün işlerini yapar evin dışında da yapılacak işlere yardımcı olurdu. Ve akşam toplardı yavrularını başına. Başlardı cumhuriyetin hikâyelerini anlatmaya. Canım anacığım sen gerçek cumhuriyet kadınıydın.
Öyle derdi ya anacığım: “Saçımı süpürge ettim sizler için. Yemedim size yedirdim giymedim sizi giydirdim uyumadım sizi uyuttum. Bütün ömrüm sizler için böyle güzel geçti evlatlarım. Yeter ki başınız dik alnınız ak namerde muhtaç olmayan hakiki vatan evlatları olun diye. Cumhuriyete siz değer verin diye. Çünkü siz değerli olursanız cumhuriyet değerli olur. Siz şerefle yaşarsanız onun şerefi artar. Cumhuriyet masada oturanların şerefi değil sahada çalışanların değeridir.” Ve anacığımın doğurduğu on iki çocuğun yaşayan dokuzu cumhuriyet ve vatanın hakiki evlatları oldu. Sen ne güzel cumhuriyet kadınıydın anacığım.
Babamın yegâne aşkı olarak evlenmiştin. Bembeyaz kardan daha beyaz, tertemiz sudan daha temiz, en kirsiz havadan daha kirsiz bir aşktı bu evlilik. Bir yastıkta bir ömür geçecek bu aşkı sadece ikinizin bir ömür yaşattığı bir aşk olduğunu başka kimse bilmeyecekti. Öyle hakiki bir Cumhuriyet kadınıydın ki oyalı bembeyaz yazmanın altında duran saçının güzelliğini sadece babam görürdü. Güzelliğin, mahremin, ay parçası gibi parlardı endamın. O güzellikler sadece ve sadece mahreminin nazarlarını şenlendirirdi. Yatağa girerken dahi başın kapalı bedenin iffet ve edebin en güzel kıyafetleriyle örtülüydü. Canım anacığım ki sen hakiki cumhuriyet kadınıydın.
Güzel anacığım. Şefkat ve merhamet meleği hatta bütün mahallenin imdadına koşan sevgi çiçeği anacığım. Bütün işlerin içinde asla namazının geçmesine tahammül etmeyen, her türlü işlerin içinde namazını vaktinde kılan hakiki bir cumhuriyet kadınıydı anacığım.
Anacığımın her hali dillere destandı. Eller üretir ayaklar dosdoğru hedefe gider; baş, gövdenin üzerinde dimdik durur, gönül bütün güzelliğiyle cumhuriyetin ruhunun Müslüman olduğunu her topluluğa haykırıverirdi. Bütün modern görünümlü dini olmayan cumhuriyetçilere karşı kendin kalmış ve o güzel dindarlığının altında ne kadar hakiki bir Müslüman cumhuriyet kadını olduğunu yaptıklarınla bütün aleme ilan etmiştin.
Cumhuriyet kadını anacığım! Biz cumhuriyet kadınıyız diye yanına gelen o naif öğretmenler, hemşireler, doktorlar ve diğerleri asıl sen cumhuriyet kadınısın ana diyerek senin elini öper konuşmalarını hayran hayran dinler hayattaki üretimine can u dilden tebrikler yağdırarak seninle bir daha tanış olmak isteriz derlerdi.
O kadar çok şey söylemek isterim ki sana ama söyleyemem. Aziz hatıranı rencide etmekten mahcup olurum.
Ve derim ki gelinliğin kefenindi, kıyafetin edebin. Lisanın güzel Türkçemizin en tatlı seslenişiydi, sohbetin bütün asırlardan süzülmüş İslam’ın sadeliği.
Seni çok özlüyorum en kısa zamanda görüşmek istiyorum. Nolursun yanına gelemezsem de sen rüyalarıma gel, her zaman her zaman her zaman…
Mehmet Emin Uludağ