Kars deyince aklımıza kışın kar, yazın ise rengarenk açan çiçekleri gelir. Aslında Kars’ın çiçeklerine gitmeyi istemiştim ama yine kışına denk geldim. Kış, Kars’a bile az uğramış bu yıl, oralılar hiç soğuk görmedik diye hem mutlular hem mutsuzlar. Mimarisini ne güzel ki bazı binalarında çok güzel korumuşlar. Genel kent mimarisini de bozmamışlar. Tipik bir Anadolu kentinden çok farklı. Osmanlı zamanında 50 yıl kadar Ruslarda kalmış Kars, onlar da canla başla imar etmişler Kars’ı; belki Anadolu Topraklarını ele geçiririz, Kars bizim kalemiz olsun diye... Ellerine sağlık, Karslılar hâlâ Rusların şehir mimarisine duacılar, o zamandan beri Kars imar görmemiş pek. Kaldırımlarında seki farklarından dolayı düşmeden yürümek beceri istiyor. Ama olsun, Kars sokaklarında yürümek güzel, Peynir dükkanları çok şık, onlar da bir mimarın imarından geçmiş belli ki. Peynir Müzesi, Kars Müzesi yeni nesil müzelerden. Sarıkamış’ta donarak ölen askerlerimizin anısına, içlerinde mumlar yanan çarık enstalasyonu çok güzel. Seçim öncesi, Karslılarla çok güzel sohbetler ettik. Hatta seçim günü, yemek yiyecek bir iki yer haricinde her yer kapalıydı, herkes seçim sonucu için evlerine çekilmişti, defalarca sorduk, seçim sonuçlarından dolayı olay çıkar mı diye? O dediğiniz Kars’ta asla olmaz dediler. Biz de aç kaldık diye dolanırken, baktık kalenin altındaki o güzelim Rus mimarisi Han’da bir kuyruk var, nedir bu dedik? İftar yemeği dediler. Bizim derdimiz, insanlarla sohbet etmek, girdik sıraya, sıradakilerle sohbet ettik, hemen sıra geldi, iftar yemeğimizi aldık, Mahmut uzun masanın bir yanına, ben de diğer yanına oturdum. Yanımda dört kız çocuğu oturuyordu, ben oturunca, minik minik atıştırmaya başladıkları yemeklerini bıraktılar, çünkü daha iftar vakti gelmemişti. ben de sizin iftar vaktiniz geldi, yiyin dedim, devam ettiler yemeye.
Kars’ta unutamayacağım anıların başında gelecek, o kız çocuklarıyla ettiğim sohbet. Tertemiz, duru beyinleriyle, onlar sordu ben anlattım, ben sordum onlar anlattı. Ailenin devamı da aynı masada oturuyormuş, Mahmut da onlarla sohbet ediyormuş. Bir ara bana seslendi; ‘konuştuğun kızlar üçüz’ diye biri de akrabalarıymış. O anda yaşlarına, başlarına bakmışım, yoksa kim oldukları hiç önemli değildi, ben onlarla edebildiğim o büyülü sohbetin içinde kaybolup gitmiştim; Kars Kalesi’nin eteklerinde bir Rus binasında, bir iftar vakti...
Kızlar beni, yazın dedelerinin köyüne çağırdı, birlikte o sevdiğin çiçeklere gideriz diye; kışın da bizim okula gel hepimize konferans ver dediler. Yazın yine gideceğim, peynir yaparlarken göreceğim...
Not: Artık turist rehberi olacağıma göre sizleri de götürebileceğim o güzel Kars Çiçeklerine...
Semra Demirağ