Bir ömür geçer kumsala ulaşmak için. Önce hikâyelerini dinlersin, “karşıdan baktığında upuzun sahil arkasında yemyeşil ulu ağaçlar ve masmavi bir gökyüzü” seni çağırır.
Sahil öylesine parıldıyormuş ki dipteki yaşam ekran misali net görülmekteymiş.
Bir umut ile okyanuslarda, denizlerde, nehirlerde, derede kumsalı ararız.
Kimi zaman gecenin karanlığında usulca yaklaşır, günün ışıklarıyla hayalimiz olmadığını görüp uzaklaşırız.
Yıllar yılları kovalar, kumsalı bulmak umuduyla uzaklardan bakar, gecenin karanlığında yaklaşır, sabahında simsiyah bir sahile uyanırsın ve anlarsın ki yüzyıllar evvel yanardağın lavları denize akmış ve soğuk suyla katılaşarak kapkara bir satıh oluşturmuş.
Kimimiz yılların yorgunluğu ile karanlığa bırakır kendini, beyaz köpükler saçarak kapkara kıyılarda yaşar. Yılların yükü üzerinde olanlar, geriye dönecek takati kalmayanlar kabullenir bu aşkı...
Kimimiz ise uzaklardan bir beyazlık seçer. İşte hayalim diyerek yeni ufuklara ilerler, es meltem es der bata çıka...
Ama hüsran karşılar, sahile sıfır kayaların üzerine beyaz küp küp betonlar koymuşlar. Onların izdüşümü yansımış. Başlar baş ağrısı, şiddetle döversin o kayaları betonu, ta ki bir gün senin olan miras sana verilinceye kadar bilmezler ki beyazdan tabutlar inşa ediyorlar.
Dalgalar milim milim ilerler. Ferhat ile Şirin misali engel olamayacak bu aşka âdem oğlu.
Binlerce yıl sürse de içimizdeki aşk, her saniye o kayalara vurup vurup kumsalı arzu eder.
Bir patırtı koptu, hareketlenme başladı okyanusun ortasında. Haber geldi. Uzaklardan parıldayan bir kumsal görülmüş, dalgalar rüzgârın yön vermesi ile başlar batıp çıkmaya adeta kurbağalama yüzüyorlar.
Okyanusun saflığını, iyotunu alıp yükselerek rüzgâr ile sahildeki sevgiliye iyot kokusunu ulaştırıyorduk.
Yaklaştıkça gördük ki, dağ gibi yığılan çöplerin, jelatinlerin parıltısıymış, yine hüsran yalancı parıltılara yelken açmışız.
Kimi aşklar janjanlıdır yıllar geçtikçe güneş ışıltılarını karartır. Bir ömür sürecek pişmanlığın esiri oluruz.
Kimi zaman da ışığın parıltısına kapılır “kumsalı ararken” hoş ışıkların parıltısı bizleri çağırır. Bir mağaranın serinliğinde ilerlemeye başlarız. Etraf zifiri karanlıktır, gözlerimiz uzaklardaki ışıltıyı takip ederek heyecan ile yaklaşır. Ta ki son çukura kadar, fark edemediğimiz an hapsoluruz. Güneşin ufak bir oyuktan gönderdiği ışıkların tesirinde, girmiş olduğumuz bu mağara bizleri hapseder.
Bir süre sonra güneş batar, geriye karanlık kalır. Mavilikten uzaklaşarak gözlerimizi kör eden karanlığa teslim oluruz. Kara sevdanın prangaları altında bir ömür geçer.
Yaşam bir sağa bir sola yalpa yaparken yaş kemale yaklaşmaktadır. Kumsalı aramaktan yorulduğumuz günlerde bir haber gelir.
İnsanoğlunun ayak basmadığı bir adadan bahsediyorlardı. Hayalimdeki kumsala benzettim. İçim pır pır etti.
Sabahın ilk ışıklarını beklemeden çıktım yola. Balina misali önce havaya sıçrıyor sonra kendimi olabildiğince uzaklara atıyordum.
Gün geceyi gece günü takip ediyordu. Zaman zaman yükseliyor ellerimi alnıma hizalayarak ufka bakıyordum. Kaptan misali rotayı çiziyordum.
Tan yeri ağarırken pırıltıları gördüm. Dudaklarımda dualar mırıldanarak, korka korka yaklaşıyor, kalbim küt küt atıyordu. O mu diye...
Turkuaz renkli ışıl ışıl parıldayan bir sahil kollarını açmış beni bekliyordu. Gök yüzü masmavi, tepeler ise yemyeşil örtü ile kaplıydı.
Sahile yaklaştıkça dalgaların mutlulukla şarkılarını duyabiliyordum.
Deniz tabanındaki pırıl pırıl kum tanelerinden oluşan kıvrımlı saçları beni adeta büyülemişti.
Ona okyanusun en güzel kokularını, saflığını getirmiştim.
Sahil ise yavaş yavaş ısınmaya başlamıştı. Deniz canlıları özgürce üzerinde gezinir iken hafifçe sokuldum. Kollarımı en uzağa en uzağa uzatır iken üzerimdeki beyaz köpükler kumsala yayıldı.
Kumların üzerindeki minik deliklerden derinlere ulaşmaya çalışıyordum. Kulaklarımı kumsalın üzerine dayadım inceden mırıltıları duyabiliyordum. O da beni sevmişti. Şükür aşkıma ulaşmıştım.
Aynı gökyüzünü, yıldızları, güneşi, yemyeşil tabiatı ve turkuazı görebileceğimiz bir ömür başlamıştı.
Mete Önder