Sabahleyin odama giren bir arkadaşım, “Leylekler gelmiş” dedi.
Tek cümle ile bilgisayar tuşlarını bırakıp, bahar vurgununa karşı ne yapacağımı düşünmeye başladım. Faydasız, bırakın kendinizi baharın esintisine.
T. S. Eliot, bellek antolojimin en güzel dizilerinden birini yazdı: “Nisan ayların en zalimidir.”
Başınıza neler getirdi bu bahar böyle? Türkiye’den bir şairin Orhan Veli’nin şiirini keşke birisi sizin dilinize çevirseydi:
“Beni bu havalar mahvetti.”
Bahar temizliği yapmalıyım. Evimde, odamda, beynimde, duygularımda, aşklarımda.
Başlangıçların cesareti nedense bitişlerde yoktur. Hep bir başka bahara devredeceğiz.
Yeni aşklara, yeni sevgilere, yeni sadakatlere ve yeni ihanetlere hazır değilim.
Şairleri hatırlamasam, bahar beni hem canlandırır hem yorar mıydı? İçimdeki uyanışın önlenemezliğin suçlusu onlar değil mi? Onu da sabah rüzgârı tahrik etti, beni de.
“Bahar başına vurdu” deyip dinlemezler bile. Her bahar aynı şey olursa, ona da alışılır.
Her şey sonbahara kadar mı?
Ömrünün baharında olmayı isteyenler… Güzellikleri anımsıyorsunuz, acıları ne çabuk unuttunuz. Gönül zaferlerinin ışıltısı sönüverdi. Oysa baharın nasıl geçtiğini bilenler bilmeyenlere anlatsalar da, o günlerin keyfini doya doya çıkarsalar.
Baharda çiçekleri övgüde birbirimizle yarışırız, taşların, betonların kış saltanatı bitiverir.
Yok, zalimlikten korkarım. Yıkık duvarlar arasından fışkıran çiçeklere, otlara, onlar yol açmasaydı baharı göremezlerdi.
Rengarenk çiçekler, renksizliğe, griye meydan okuyor.
Şair kitap okuyamıyor, aklı dışarıda. Şaire katılacaksınız siz de, bugün, sayfaların çekiciliğine kapılmayacaksınız.
“Bahar mevsimi gelince risalelere kim bakar?” diye soruyor o da.
Buna “Ben” cevabını verecek biri var mı?
Baharı yazdan çok severim. Çünkü umutlu bir başlangıçtır. Ruhun, duygunun bizimle savaşıdır, yaz bir mütarekedir.
Yazlıklara gittiğinizde hevesle insanların evlerini onardıklarını, boyadıklarını, süsledikleri görürsünüz. Yaşayacakları güzellikler gerçekleşsin dilerim.
Evdeki saksıların içindeki çiçekler baharı söylerler. Onlar da evden ayrılmamanız için bir davetin ev sahipleridir. Onları bırakamam.
Gül mevsimi sıradadır. “Gülü tarife ne hacet?” deyip bence çiçeklerin şahına selam göndermeden edemem.
Namık Kemal’in İntibah romanındaki bir bahar tasviri fotoğraf karesi gibi gözümün önünden gitmiyor.
Eski bir İstanbul binasıyla baharın örtüşmesi.
“Hiç kasr suretinde gördün mü nevbaharı?”
Ahmet Arif’le birlikte coşun, “Memleketinizin dağlarına bahar geldi” diye bugün kişisel ayininizi yaşayın.
Leyleklerin peşine takılın.
Ne bekliyorsunuz bahardan?
“Aradığım yakındadır seni karşılıyor” diyen şairin büyülü sözü kulaklarınızdan gitmesin.
Not: Bu yazı Doğan Hızlan’ın On Birinci Kat Yazıları kitabından alınmıştır.
Doğan Hızlan