Bu yazı serisinin üçüncü bölümünde Samuray Kambei Shimada’nın bir sözünü paylaşmıştım. “Sadece kendini düşünen kendi sonunu da hazırlar” diye. Bu söz biz hekimlerin kulağına küpe olması gereken bir tespittir. Neden?
Hekimler olarak, eğitimi hayatımız sırasında ve mezun olurken genelde yapabileceğimiz ve bize uygun olabilecek bölümleri zihnimizde tartarız. Bölüm seçimi eskiden işin niteliğine, insanlığa faydasına, hekime katacağı katma değere (karizma, popülerlik, para gibi) göre yapılırdı. Öğrencilik yıllarımda üst dönemlerimden “Ben romatolog olacağım.”, “Ben kulak burun boğazcı olup onkolojik cerrahi yapacağım” diyen büyüklerimizi duyar, biz de buna benzer cümleler kurmaya gayret ederdik. Ancak yıllar içinde daha öğrencilik yıllarında bu kadar ağır işlere talip olan insanlar gitti, yerine nöbeti olmayan, icabı olmayan, ciddi sorumluluk içermeyen, mümkünse parası da iyi olan! Bölümleri yazma eğilimi gelişti. Peki nedir bunun sebebi?
Çok sebep saymak mümkün ama en başta daha önce bahsettiğim kolektiflikten uzak olmayı saymak gerekir. Biz hekimler, bir bölümde ciddi sorunlar görünce o bölüme destek olup o sorunu çözmek yerine, mümkünse gördüğümüz her hekim ve hekim adayına o bölümden uzak durmalarını öneriyoruz. Bir anda en popüler, kazanılması oldukça zor olan bölümlerin kadroları boş kalmaya başlıyor.
Geçen günlerde yine bir TUS yerleştirme sonucu açıklandı. İlginç olansa popüler bölümlere bile rağbetin azalmış olmasıdır. O bölümlerin dahi kadrolarının boş kalmaya başlaması veya kazananların kayıt yaptırmamasıdır. Çünkü bir şey eğer ulaşılması zor ise kıymetlidir. O kadar kolay ulaşılabilir oldu ki bu kadrolar, insanlar bir sınavdan ötekine girip neredeyse her sınav farklı bölüm yazıyor. Yahu yazıktır! Bu gençlerin hayata başlamaları gerekiyor. Çoğunun sürekli olarak yeni başlangıçlara atılacak yaşları geçiyor (ki çoğu 25 yaş ve üzeridir).
Buradan genç hekimlere öneriler sıralamaktan ziyade idareye ve biz hekim yetiştiren hocalara bir önerim olacak. Mezun olduktan sonra bir devlet hastanesine atanıp orada uzman hekimleri gören genç bir hekimin, hastanede tek kardiyolog olarak ayın 30 günü icaba gelen bir büyüğünü görünce “bu kardiyoloji yapılmaz” cümlesini kudurmak yerine “ben kardiyolojiye gideyim, bu işe destek olayım” cümlesini kurduracak bir moral ve motivasyon seviyesine ulaştıracak şekilde çalışalım. Çünkü hekimler kendini yalnız hissediyor ve bu nedenle mümkün olduğunca kendini kurtarmaya çalışıyor.
Sahip çıkmadığınız insanlardan değerlerine sahip çıkmasını bekleyemezsiniz.
Mustafa Boğan